Situatie: In het begin van mijn stage had ik regelmatig last van faalangst. Ik vond het spannend om mijn ideeën te delen, om feedback te vragen of om zomaar iets op te nemen voor TikTok. Mijn perfectionisme en de angst om ‘dom over te komen’ zorgden ervoor dat ik taken uitstelde of overcontroleerde. Ik besefte dat dit gedrag mij remde in mijn groei. Ik wist van mijn vorige stages en uit mijn werkervaring dat ik hier last van kon hebben. Vandaar dat ik ook besloot om hier een persoonlijk leerdoel van te maken.

Taak: Mijn taak was om binnen 15 weken minimaal vijf keer actief feedback te vragen en toe te passen, zonder uitstelgedrag of negatieve zelfspraak. Dit moest me helpen om faalangst structureel te verminderen en meer ontspannen en effectief te kunnen functioneren in mijn stageomgeving.

Actie: Ik ging aan de slag met kleine gedragsdoelen per week, hield een reflectielogboek bij, vroeg collega’s zoals Bo, Mandy en Frauke regelmatig om feedback, en paste die direct toe. De eerste keer dat ik voor mezelf had gezegd dat ik feedback ging vragen, heb ik het de hele dag uitgesteld. Ik durfde het gewoon niet te vragen en de hele tijd verzon ik een smoesje waarom nu ook geen geschikte tijd was om feedback te vragen. Ik had de drempel zo hoog voor mezelf gelegd, dat toen ik het eindelijk had gevraagd er z'n last van mijn schouders afviel.  Ook werkte ik met technieken zoals het idee-in-5-minuten en tijdsblokken om het uitstellen te doorbreken. In plaats van te wachten tot iets perfect was, deelde ik het eerder. En in plaats van stil te blijven in brainstorms, zei ik juist snel iets.

Resultaat: Ik heb het leerdoel gehaald: ik vroeg actief en herhaaldelijk feedback, voerde die door zonder me erin te verliezen, en merkte dat ik zelfverzekerder werd in mijn werk. Collega’s merkten dit ook op: ik kreeg terug dat ik efficiënter werkte, sneller knopen doorhakte en met meer zelfvertrouwen communiceerde. Mijn faalangst is niet weg, maar beheersbaar geworden. Mijn faalangst ging/gaat natuurlijk ook hand-in-hand met mijn perfectionisme. Dat is deze stage ook beheersbaarder geworden en ik vind het ook fijn dat het allebei dan minder is geworden. 

Reflectie: Deze periode heeft me laten zien dat faalangst niet iets is wat je volledig kunt elimineren, maar wel iets waar je mee kunt leren omgaan. Door het onder ogen te zien en actie te ondernemen, ontwikkelde ik nieuwe gewoontes en werd ik minder bang voor kritiek of falen. Het belangrijkste inzicht? Dat leren, fouten maken en feedback vragen juist tekenen zijn van groei. En dat ‘gewoon doen’ vaak de beste remedie is tegen faalangst.  Het 5 minuten idee wat ik eerst super moeilijk vond om uit te voeren, gaat nu ook een stuk makkelijker. En ik heb hiervan ook echt het nut leren inzien. Dat is iets wat ik zeker meeneem naar volgende stages en in het werkleven. 

Ik heb de STARR-Methode nog toegepast op één gerichte situatie. Ik vond het belangrijk om hierop nog apart te reflecteren, omdat in deze situatie ik echt veel last had van mijn faalangst en ik van deze situatie echt heel veel heb geleerd. 

Situatie: Tijdens een brainstormsessie over de voorjaarsshoot kreeg ik de opdracht om binnen vijf minuten een creatief concept te bedenken en dit direct aan het team te presenteren. Ik zat samen met collega’s uit marketing en de 2 supervisors van de marketingafdeling. Het was mijn eerste keer dat ik iets presenteerde aan zo’n grote groep en zeker ook aan de 2 supervisors.

Taak: Mijn taak was om een pakkend, creatief campagnebeeld te bedenken dat aansloot bij de nieuwe lentecollectie. Ik wist dat dit idee de basis kon zijn voor de fotoshoot en social content. Tegelijkertijd voelde ik de druk om iets origineels en goedgekeurd te bedenken.

Actie: In plaats van te blokkeren, gebruikte ik de 5-minutenregel, die ik samen met mijn stagebegeleider had bedacht. Ik schreef mijn eerste idee op en besloot het gewoon te delen, zonder zelfkritiek. Ondanks zenuwen sprak ik het uit en legde kort de gedachte erachter uit. Toen bleek dat mijn idee uiteindelijk niet gekozen werd, voelde ik even de steek van afwijzing, maar ik bleef erbij dat ik trots was dat ik iets durfde te zeggen.

Resultaat: Mijn idee werd niet gekozen, maar ik kreeg wel positieve feedback op mijn presentatie. Collega’s zeiden dat het dapper was dat ik zo snel iets concreets had gepitcht. De sfeer bleef positief en ik werd zelfs uitgenodigd om bij de verdere brainstorm betrokken te blijven.

Reflectie: Deze situatie liet me zien dat faalangst niet altijd over de uitkomst gaat, maar over het durven doen ondanks die angst. Door het te doen, merkte ik dat de uitkomst eigenlijk niet zo eng was. Ik leerde dat afwijzing niet gelijkstaat aan falen, en dat durven spreken een overwinning op zich is. Dit moment gaf mij het vertrouwen om bij volgende brainstorms sneller iets te zeggen en minder bang te zijn voor wat anderen vinden.