Persoonlijk leerdoel 1: Reflectie

Situatie: Aan het begin van mijn stage bij Durlinger Schoenen stelde ik mezelf een belangrijk leerdoel: mijn perfectionisme verminderen door binnen gestelde deadlines beslissingen te nemen zonder overmatig te herzien.
In eerdere projecten, schoolopdrachten én in mijn bijbanen merkte ik vaak dat ik bleef hangen in het ‘afmaken’ van taken, omdat ik ze altijd nog net iets beter wilde doen. Daardoor liep ik vaak uit in tijd, stelde ik beslissingen uit en voelde ik onnodige stress. Tijdens mijn stage wilde ik hiermee aan de slag, omdat ik wist dat ik in een commerciële werkomgeving zou moeten leren prioriteren, afronden en doorpakken.

Taak: Mijn opdracht aan mezelf was om:

  • Op tijd knopen door te hakken.

  • Werk af te ronden zonder eindeloos te herzien.

  • Te leren vertrouwen op het feit dat “goed genoeg” soms écht goed genoeg is.
    Daarnaast wilde ik dit ook aantonen in mijn gedrag: me aan mijn eigen planningen houden, hulp vragen wanneer ik dreigde te verdwalen in details, en effectiever communiceren met collega’s over voortgang en deadlines.

Actie: Om mijn leerdoel te bereiken heb ik gedurende mijn stage actief meerdere strategieën toegepast:

  • Ik heb mijn oude prioriteitensysteem (hoog/middel/laag) vervangen door een genummerde takenlijst, zodat ik exact wist wat wanneer moest gebeuren. Dit gaf mij structuur en voorkwam dat ik bleef hangen in minder belangrijke dingen.

  • Ik gebruikte tijdsblokken en stelde voor mezelf heldere deadlines per taak. Wanneer de tijd om was, dwong ik mezelf om los te laten, tenzij het echt niet goed genoeg was.

  • Ik vroeg bewust en eerder om feedback van collega’s zoals Bo, Frauke en Mandy, zodat ik minder lang in mijn eentje bleef twijfelen.

  • Ik heb mijn eigen reflecties iedere week vastgelegd, waardoor ik steeds beter bewust werd van mijn gedrag én mijn vooruitgang.

Resultaat: De verandering kwam niet in één keer, maar was wel heel zichtbaar:

  • In de eerste weken had ik moeite om überhaupt één taak echt los te laten zonder herziening. Ik scoorde mezelf een 4 of 5.

  • Vanaf week 3–4 begon ik echte vooruitgang te merken. Door duidelijke deadlines en het gebruik van de genummerde planning werkte ik gerichter.

  • In week 7 kwam een terugval, mede doordat ik ziek was geweest. Toch hielp deze situatie juist als keerpunt: door feedback van Mandy en Bo besefte ik dat ik niet altijd alles zelf hoef op te lossen en dat perfect willen zijn soms anderen belemmert.

  • Vanaf dat moment ging het snel vooruit. Ik rondde grote campagnes zoals Koningsdag tijdig af, werkte met templates om niet steeds vanaf nul te beginnen en accepteerde eerder dat versies 1.0 ook goed zijn.

  • Aan het eind van mijn stage scoorde ik mezelf consistent 8’s en 9’s op het onderdeel loslaten. Ook in de feedback van mijn collega’s werd mijn groei benoemd: ik leverde nog steeds kwaliteit, maar was sneller, rustiger en effectiever geworden.

Reflectie: Als ik terugkijk op mijn leerdoel, dan ben ik trots op hoe ik ben gegroeid. Waar perfectionisme eerst iets was wat mij blokkeerde, is het nu een eigenschap die ik veel bewuster inzet. Ik zie het niet meer als ‘alles moet perfect’, maar als: ik wil kwaliteit leveren binnen gezonde kaders.

Ik heb geleerd dat het verschil tussen 90% en 100% afwerking soms nauwelijks zichtbaar is voor de ander, maar wél veel stress kan kosten voor mezelf. Door dit te beseffen, durf ik vaker keuzes te maken, eerder iets af te ronden en realistische doelen te stellen.

Daarnaast heb ik geleerd om beter te communiceren. In plaats van alles alleen te willen oplossen, durf ik nu eerder te zeggen: “Dit is goed genoeg” of “Wil je even meekijken?” Dat heeft mij niet alleen rustiger gemaakt, maar ook mijn samenwerking met collega’s versterkt.

Mijn perfectionisme is niet weg en dat hoeft ook niet maar ik heb er nu meer grip op. En dat geeft vertrouwen voor mijn toekomst, zowel binnen een bedrijf als in mijn eigen ondernemerschap. Zoals bij  stagebegeleider ook nog benoemde hoe langer je binnen een bedrijf werkt, hoe meer je perfectionisme slijt. Omdat op de echte werkvloer nu eenmaal niet altijd de tijd is om alles perfect te kunnen doen. Dat heb ik zeker ook zo ervaren en zie het nu ook als iets positiefs dat ik zo kritisch ben en graag goed werk wil leveren. 

Ik heb de STARR-Methode nog toegepast op één gerichte situatie. Ik vond het belangrijk om hierop nog apart te reflecteren, omdat in deze week voor mezelf wel echt veel 'fout' ging. En het voor mij ook goed was om hier eens kritisch op terug te kijken

Situatie: In week 7 van mijn stage bij Durlinger Schoenen stond ik onder grote druk. Ik was de week ervoor drie dagen ziek geweest en daardoor liep ik achter op meerdere taken. Eén daarvan was het schrijven en opmaken van de wekelijkse nieuwsbrief voor Rieker. Deze moest uiterlijk vrijdag verzonden worden, maar door mijn afwezigheid had ik de voorbereiding niet op tijd gestart. Donderdagavond was de nieuwsbrief nog niet af. Mijn collega Mandy was hier merkbaar geïrriteerd over, omdat haar planning afhankelijk was van mijn werk. Zelf voelde ik me enorm gestrest omdat ik het gevoel had dat ik anderen teleurstelde én dat mijn werk niet goed genoeg was door de tijdsdruk.

Taak: Mijn taak was om de nieuwsbrief professioneel en foutloos op te stellen en op tijd aan Mandy aan te leveren, zodat zij het verzendproces kon afronden. Tegelijkertijd was het mijn persoonlijke leerdoel om perfectionisme los te laten, vooral in situaties met tijdsdruk. Ik moest dus de balans vinden tussen kwaliteit leveren én op tijd afronden zonder eindeloos te blijven herzien.

Actie: In plaats van om hulp te vragen of te communiceren dat ik vertraging had door ziekte, probeerde ik de achterstand in te halen door langer door te werken. Ik was tot laat bezig met het finetunen van de nieuwsbrief: kleuren, beeldkeuze, teksten… ik wilde dat het perfect zou zijn. Hierdoor werd de nieuwsbrief te laat afgeleverd, en dat zorgde voor frustratie bij Mandy. Na dit voorval heb ik met haar en met mijn stagebegeleidster Bo gesproken. Bo gaf aan dat het belangrijker is om tijdig aan te geven dat iets niet gaat lukken, dan om tot het laatste moment te proberen het alsnog perfect te doen. Vanaf dat moment ben ik bewuster gaan plannen én communiceren. Mandy had me namelijk woensdag al gevraagd of het nog ging lukken en ik had daar natuurlijk volmondig ja op gezegd. Dat had ik achteraf dus beter niet kunnen doen, ook omdat ik toen eigenlijk al wist dat het een beetje onrealistisch was. 

Resultaat: De nieuwsbrief werd uiteindelijk nog net op tijd verzonden, maar het kostte me veel extra werkuren en leverde stress op binnen het team. Ik leerde dat mijn perfectionisme in dit geval niet leidde tot beter werk, maar juist tot verminderde samenwerking. De feedback van Mandy was confronterend, maar terecht. In de weken daarna heb ik mijn werkwijze aangepast: ik begon eerder met taken, vroeg sneller om feedback, en plande controle bewust in plaats van eindeloos te blijven schaven. Tijdens de Koningsdagcampagne later in de stage was mijn nieuwsbrief zelfs ruim op tijd af én met minder stress opgeleverd, dat voelde als een overwinning.

Reflectie: Deze situatie heeft mij doen inzien dat mijn perfectionisme niet alleen mijn eigen werk beïnvloedt, maar ook de samenwerking met collega’s. Door alles zelf te willen oplossen en te laat te communiceren, bracht ik anderen in de knel. Tegelijkertijd besefte ik dat mijn hoge kwaliteitsnormen een kracht zijn  mits ik die binnen realistische kaders leer toepassen. Ik heb geleerd dat op tijd iets opleveren wat “goed genoeg” is, vaak waardevoller is dan te laat iets wat perfect is. Sindsdien durf ik eerder om hulp te vragen en durf ik werk los te laten als het voldoende is. Ik merk dat ik meer vertrouwen heb gekregen in mijn eerste versies en dat ik het steeds vaker oké vind om dingen af te ronden zonder ze eindeloos te herzien. Dat is voor mij een enorme stap vooruit.